دستــــــــــــانِ تـــــــــــــو
عـاشـــِـــقــــــــــانه ه ه ه تــــــَــرین غـَــزل استـــــدستــــــــــــانِ تـــــــــــــو
که می پیچـــــــَـــد
میــــــــانِ مـــــــــــوهـــآیِ مــــــــــــــَــن ...
کـافـی سـت....
کـافـی سـت حـرفِ تـو بـاشـد
هـیـچ واژه ای
روی پـایـش بـنـد نـمـی شـود
راهـش را مـی گـیـرد وُ
تـا دوردست عـطـر تـو
پـروانـه مـی شـود . . .
مــی آیــی؟
چــقدر دزدیــدنِ نگــاه ِ تــو
از چشــمان ِ تــو
لــذت بخــش اســت!
گــویــی تیــله ای
از چشــمم بــه دلــم مــی افتــد!
بـــانـــو!
بــا مــردی کــه تیــله هــای
بسیــار دارد،
مــی آیــی؟
همینـــــه کــــــــــــــه هســــت !
فلاسفـــه دربـــاره عشــــــــق
خیلـــی حرفهــا زدند
امــــا منطــق هیجکــدامشــــان
به پـای منطـــق تـــــــو نرسیـــــد
رفتــــــــی و گفتــــــی:
همینـــــه کــــــــــــــه هســــت !
آدمــــــــ هــ ا
آدم ها برای هم سنگ تمام می گذارند ،
اما نه وقتی که در کنارشان هستی ،
نه !
آنجا که در میان خاک خوابید ،
سنگ را تمام می گذارند و می روند...
یَعنـے تــــو ...
سَــرבیَعنـے تــــو
ڪـﮧ صـבایتــ یخ مـے بنـבב
بر رَگــ هایم
بـﮧ وقتـــ هایـے ڪـﮧ
ڪســـے را בوســت בارـے
ڪـﮧ مــלּـ نیسـتــــَــ ـــ ــم...
